Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021

ευγενίδιον


















 


δίπλα
χειμάζει ο λογιστής
των θυμικών μετα
μορφώσεων

κάτω απ 
το στρώμα του θα βρουνε
ποδοπατημένα λάφ
υρα

μιαν
ιστορία θα σας πω

ψέλνει το υπερπέρατο

ο λόφος αποκρίνεται
θάλπει τους έρημους παλμούς
εκατομμυρίων εαυτών
των αγορών

ορών
εορακώς την αυγήν
αφίεμαι στην παχυλή σοδειά
δηλωτικών τιτιβισμάτων

ω χάρμα του χαράματος
ω πουλιά μηχανές
της πρωίας

ω
έμπει
εσύ λαλίστατε
σχιζοπροφ
ρίκε

ω παγωμένες
ακτές της συντήρησης
ω γραφικοί μελωδοί
της αντίρρησης
ω λα
λα
α

υποσκ
άψτε τη μέρα μου

ματίστε με
στο φ
ως










Τρίτη 13 Ιουλίου 2021

με ξεχαρβάλωσες





γυρνώ στο σπίτι
και με περιμένει η γυναίκα

μεγάλη μαγκιά τη σήμερον ημέρα

σκέφτομαι τύπους σαν τον χριστιανόπουλο
που διώχθηκαν απ τις φωλιές
όχι προσωπικώς·  αλλ
ομαδοκοινωνικώς

και


του βγήκε
τόσο βιτριόλι και
τονε φοβήθηκα και   δεν άκουσε
το   με ξεχαρβάλωσες

ποτέ

ή το άκουσε;

δεν ξέρω

ούτε που κράτησα ποτέ λεπτού σιγή
για τους καημούς που ανυπερ
άσπιστοι κατάντησάνε

φθόνος



φθον


φθον


φθόν


ος









Τετάρτη 24 Μαρτίου 2021

οι αράχνες






Οι λεπτές πόλεις. 5.


Αν θέλετε να με πιστέψετε, καλώς. Τώρα θα σας πω πώς είναι φτιαγμένη η Οκταβία, η πόλη-αράχνη. Υπάρχει ένα βάραθρο ανάμεσα σε δύο απόκρημνα βουνά: η πόλη βρίσκεται στο κενό, δεμένη στις δύο άκρες με σχοινιά και αλυσίδες και πεζογέφυρες. Περπατάς σε ξύλινες δοκούς, προσεκτικά μην πατήσεις στα διάκενα, ή γραπώνεσαι από την πλέξη του κανναβόσκοι­νου. Από κάτω δεν υπάρχει τίποτα για εκατοντάδες και εκατο­ντάδες μέτρα: μερικά σύννεφα μόνο που τρέχουν πιο χαμηλά διακρίνεται ο πάτος του βάραθρου.

Η βάση της πόλης είναι ένα δίχτυ που χρησιμεύει ως πέρα­σμα και ως στήριγμα. Όλα τα υπόλοιπα, αντί να υψώνονται προς τα πάνω, κρέμονται από κάτω: σχοινένιες σκάλες, αιώρες, σπίτια φτιαγμένα σαν σακιά, κρεμαστάρια, μπαλκόνια σαν μι­κρά καράβια, ασκοί νερού, καυστήρες υγραερίου, σούβλες, κα­λάθια κρεμασμένα σε σπάγγους, αναβατήρες, ντους, εφαλτή­ρια και κρίκοι για παιχνίδια, τελεφερίκ, λαμπτήρες, γλάστρες με αναρριχώμενα φυτά.

Κρεμασμένη πάνω από την άβυσσο, η ζωή των κατοίκων της Οκταβίας είναι λιγότερο αβέβαιη από ό,τι στις άλλες πόλεις. Ξέρουν ότι το δίχτυ δεν θα αντέξει περισσότερο από όσο είναι να αντέξει.





Από τις ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΟΛΕΙΣ του Ίταλο Καλβίνο
σε μτφ. Ανταίου Χρυσοστομίδη (εκδ. Καστανιώτη, 2004)










Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2020

Διαμάντω πάρε τ' όπλο σου



Ένα χρόνο μετά. Είναι δύσκολο να επιστρέφεις. Θα πρέπει πρώτα πρώτα να ξέρεις γιατί. Δεν ξέρω. Ίσως η σχέση μέσω ενός μπλογκ, που μοιάζει τόσο απόμακρη αν συγκριθεί με τις σχέσεις των κοινωνικών δικτύων, κρεμά πιο ελαφριά πέτρα στον λαιμό των αναρτήσεων που πλέουν στο εφημερεύον πέλαγος. Κατά τ' άλλα δεν πρόκειται για επιστροφή. Πρόκειται για εκπλήρωση καθήκοντος. Αποχαιρετώ το 2020 και σας χαιρετώ. 

Ενώ δεκάδες τραγούδια και κείμενα περιμένουν σχεδόν χωρίς ελπίδα να υπάρξουν, εμφανίστηκε η Διαμάντω και προσπέρασε στην έξοδο του 2020 το σελοφάν που στην αρχή του περιτύλιγε συσσωματώματα υπομικροσκοπικών και μάταιων κατά τα δειχθέντα ελπίδων· η Διαμάντω εφορμά στην διακοσιετηρίδα της παλιγγενεσίας. Θα πρέπει να συνταχθούμε, να διεκδικήσουμε εορταστικές εκδοχές, νοηματοδοτικές παρλαπίπες. Ιδού ένα εν Ρόδω πήδημα: μεταμφιεσμένο θηλυκό, ανάμεσα σε αρσενικά κλεφτόπουλα που πολεμούνε, φανερώνεται άθελά του: κάτι γίνεται, σφίγγεται, σειέται, σπάει το ασημόκουμπο και αποκαλύπτεται το βυζί. Ένα κλεφτόπουλο το βλέπει και τ' ορέγεται. Και μετά; Άλλοτε τίποτα: ας βάλει κάθε μια δικό της τέλος κι ας διαλέξει ένα δικό του ο καθένας. Άλλοτε συναλλαγή, άλλοτε φονικό. 

Ποιος είδε ψάρι σε βουνό; Το ερώτημα είναι παλιό και η απάντηση επίσης. Και η θάλασσα σπαρμένη. Και η ανύπαντρη, που θα πει η μικρή, κόρη ντύνεται στα κλέφτικα. Δεν είναι όμως η Βουγιουκλάκη - Πίπης, η μεταμφιεσμένη αρχόντισσα της ταινίας, που ερωτεύεται τον αλήτη που βλέπει τυχαία το βυζί της και καταλαβαίνει το φύλο της. Η Διαμάντω δεν κάνει κέφι το κλεφτόπουλο το οποίο έχει ήδη δηλώσει ότι το βυζάκι της είναι της ορεξιάς του. Και, για να μην αποκαλυφθεί, του παίρνει το κεφάλι. Απλά απλούστατα. 







Ο Παντελής Μπουκάλας στο δεύτερο δοκίμιό του για το δημοτικό τραγούδι με τίτλο "Το αίμα της αγάπης. Ο πόθος και ο φόνος στη δημοτική ποίηση" της σειράς "Πιάνω γραφή να γράψω" παρουσιάζει τον έρωτα ως σφαγέα. Το τραγούδι για τη Διαμάντω, που αντλεί από κείμενο της Μαλβίνας Ι. Σαλβάνου "Τραγούδια, μοιρολόγια και λαζαρικά Αργυράδων Κερκύρας" (Λαογραφία, Θ, 1926-1928), το κατατάσσει στη κατηγορία "Προληπτική δολοφονία του άνευ ανταποκρίσεως ερωτευμένου προς αποφυγήν αποκαλύψεων". Με άλλα λόγια, εξαίρεση (;): ο έρως ως σφάγιον. Και είναι το μοναδικό παράδειγμα που δίνει για την κατηγορία, ένα παράδειγμα με πολλές παραλλαγές. Η Μαλβίνα Ι. Σαλβάνου ήταν δημοδιδασκάλισσα και, όπως διαβάζουμε στην έκδοση της Λαογραφίας του 1921 (Η, 1921-1925), είχε τότε 7 χρόνια που μάθαινε γράμματα τα παιδιά των Αργυράδων Λευκίμμης. Κύρια πηγή στην πολυετή της έρευνα ήταν η παπαδιά Μαρία Καλούδη με την τεράστια μνήμη "αν και υπερέβη το 60όν έτος της ηλικίας της". Η παπαδιά τής παρέδωσε το τραγούδι της κλεφτοπούλας Διαμάντως, την οποία πάντως η δασκάλισσα δεν την ονοματίζει. όπως δεν την ονοματίζει και ο Παναγής Ηρειώτης στον οποίο παραπέμπει (στον ίδιο τόμο της Λαογραφίας). Ο τελευταίος, ερευνώντας στην Αίγινα, αναφέρεται σε μια λύγερη που έκανε σαράντα χρόνους "καπετάνιος" στους κλέφτες και που σε μια "πίσημη ημέρα", παίζοντας το λιθάρι και το σπαθί, της έσπασε το ασημόκουμπο και "τσαι φάνη το βυζί της". Όμως οι παριστάμενοι δεν καταλάβαιναν τι έβλεπαν, άλλος έβλεπε ασήμι και άλλος μάλαμμα (έτσι, με δύο μ) και μόνο ένα μικρό "κλεφτάτσι" δεν "εγελάστητσε". 









Ο Ηρειώτης δεν δίνει συνέχεια, τι απέγινε ο καπετάνιος με τα βυζιά. Όσο για την οφθαλμαπάτη ή την παραίσθηση στη θέα του βυζιού, υπάρχουν κι άλλες εκδηλώσεις· στη συλλογή του Απόστολου Μελαχρινού (1946), πάντως, το κλεφτόπουλο δεν ξεγελιέται, βυζί βλέπει, "που είν' άσπρο σαν το χιόνι", λέει, αντί να πει ότι είναι της ορεξιάς του. Την ιστορία της κλεφτοπούλας, όχι Διαμάντως κι εδώ, τη βρίσκουμε και στις "Εκλογές" του Ν. Πολίτη. Ο Πολίτης δίνει συνέχεια αλλά αναίμακτη. Η κλεφτοπούλα προτείνει οικονομική συναλλαγή, όμως το κλεφτόπουλο θέλει την ίδια, όχι να το πλουτίσει βαριά, όπως του προτείνει· κι εκείνη του εξηγεί ότι θα πρέπει να αναβαθμιστεί, να γίνει κλεφτοπολεμάρχος για νάναι άξιός της. Η παραλλαγή του Πολίτη δεν δίνει εξήγηση γιατί κόπηκε το θηλύκι στο πουκάμισο της Λύγερης. Ο Γιάννης Αποστολάκης, στην κλασική μελέτη του του 1929, βρίσκει ότι η παραλλαγή που προτείνει ο Πολίτης κάνει το τραγούδι "σκοτεινιασμένο ή καλύτερα βουβό". Και παραθέτει διάφορες εξηγήσεις, όπως του Passow "από το σείσμα το πολύ κι από τη λεβεντιά της" ή "από τη σφίξη της κι από την εντροπή της" και άλλων: " κι από την προκοσύνη της κι από τη γρηγοριά της", "κι από τη φούρια την πολλή κι από τη δύναμή της", "κι απ' το πολύ το σείσιμο κι απ' το πολύ καμάρι" κλπ. Πάντως, ενώ θεωρεί ότι με τις "Εκλογές" του Πολίτη αρχίζει η "σωστή εξέταση και μελέτη" του δημοτικού τραγουδιού, ο Αποστολάκης έχει την ακριβώς αντίθετη γνώμη για τον Ζαμπέλιο· ένα από τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί είναι και πάλι η Κλεφτοπούλα. Ο Αποστολάκης γράφει ότι μελέτησε περισσότερες από σαράντα παραλλαγές και ότι όλες έχουν "φυσικώτερο τέλος από του Ζαμπέλιου. Άλλες τελειώνουν με την κόρη να παρακαλή το κλεφτόπουλο να μη τη μαρτυρήση, και του υπόσχεται να υποταχτή στο θέλημά του, να γίνη γυναίκά του, ή να του δώση τ' άρματά της, βαθμούς και χρήματα. Σ' άλλες πάλι σκοτώνει η ίδια το κλεφτόπουλο, ή παραγγέλνει στα παλληκάρια να το σκοτώσουν. Αλλού πάλι, στο κλεφτόπουλο που θέλει σώνει και καλά να την πάρη γυναίκα τού λέει να μονομαχήση μαζί της, ενώ σε δυο τρεις, η κόρη μοιράζει το έχει της και γυρίζει στο σπίτι της να παντρευτή. Είναι όμως και μερικές, όπου το τραγούδι δε φτάνει ως το τέλος, παρά τελειώνει σε διάφορες σημαντικές μεριές· λ.χ. εκεί που το κλεφτόπουλο ανακαλύπτει πως δεν είναι μάλαμα ή ασήμι ό,τι έλαμψε παρά ο κόρφος της κόρης, ή εκεί που αρνειέται να πάρη τα χαρίσματα της κόρης και θέλει να πάρη την ίδια για γυναίκα". Δύσκολο να διατηρείς την ορθογραφία μονοτονίζοντας. Η ανακάλυψη από το κλεφτόπουλο ότι δεν πρόκειται για μάλαμα ή ασήμι εμφανίζεται και στην κλεφτοπούλα του Ζαμπέλιου της σελ. 684, όπου, μάλιστα, βρίσκουμε και εξήγηση για το πώς "εκόπη το θελικι της κ' εφάνη το βυζί της": "από το πήδημα, και απ' την πολλή τη ζώση".  






Όμως ο Αποστολάκης δεν αναφέρεται στην κλεφτοπούλα της σελ. 684 αλλά της σελ. 616 του Ζαμπέλιου, όπου και το λιγότερο φυσικό τέλος όλων των γνωστών στον μελετητή παραλλαγών: να πάει να γίνει καλογριά. "Σ' όλες δηλαδή τις παραλλαγές, μ' όλο το διαφορετικό τέλος τους, δείχνεται το σάστισμα και η ταραχή της γυναίκας όταν βρίσκεται άξαφνα άθελα ξεγυμνωμένη μπρος στον άντρα". Ο Αποστολάκης κατηγορεί με πολλά παραδείγματα τον Ζαμπέλιο για "παράλογο εθνικό εγωισμό". "Η ιστορία της νοθείας των δημοτικών τραγουδιών μένει να γίνει" γράφει ο Αλέξης Πολίτης, επισημαίνοντας τη χρησιμότητά της για την ιστορία της φιλολογίας και των ιδεολογιών. Τα κλέφτικα είναι το κατεξοχήν πεδίο νοθείας. Μια ακόμα παραλλαγή, τραγουδισμένη από τη Δόμνα Σαμίου, αποφεύγει και την απλή αναφορά στο βυζί: "εκόπη τ' αργυρό κουμπί κι εφάνη κάτι εφάνη". Τι εφάνη; Όμως ξεφύγαμε, επιβεβαιώνοντας μία φυσική απέχθεια στην κανονικότητα των στρουχτούρων.


Φτάσαμε ως εδώ περιπλανώμενοι σε χαρτιά και δίκτυα. Ο Μπουκάλας έχει υποσχεθεί 17 βιβλία στη σειρά "Πιάνω γραφή να γράψω", από τα οποία τα 8,  ανάμεσά τους τα ήδη 3 εκδοθέντα, έχουν αντικείμενο τον έρωτα. Ο έρως είναι το κίνητρο και όπου υπάρχει κίνητρο υπάρχει έρως, δηλαδή λαχτάρα για ζευγάρωμα. Καλώς ξαναζευγαρώσαμε λοιπόν, έστω και με υπόκρουση αυτή την προχειροφτιαγμένη τραγουδιστή Διαμάντω του τέλους του 2020, της αρχής του 2021, χωρίς την παραμικρή νύξη για όσα απίστευτα συμβαίνουν γύρω, για όσα ανατρέπουν και εκτρέπουν την καθημερινότητα, για τη σαστιμάρα μας, τρομάρα μας. 









Ποιος είδε ψάρι σε βουνό και θάλασσα σπαρμένη,

ποιος είδε κόρη ανύπαντρη στα κλέφτικα ντυμένη;

Δώδεκα χρόνους έκαμε αντάμα με τσου κλέφτες. 

Θελήσαν τα κλεφτόπουλα να παίξου το ντουφέκι,

κι η κόρη από το φόβο της κι από την εντροπή της

τση κόπη το θηλύκι της, τση φάνη το βυζί της.

Την είδ' ένα κλεφτόπουλο και του χαμογελάει.

"Τι έχεις, μωρέ κλεφτόπουλο, που όλο γελάς με μένα;"

"Είδα τον ήλιο κι έλαμψε, είδα και το φεγγάρι, 

είδα και το βυζάκι σου, που 'ναι της ορεξιάς μου".

"Τσώπα, μωρέ κλεφτόπουλο, και μην το μολοήσεις".

Στα γόνατά της τό 'βαλε, να το ψειρολοΐσει,

χρυσόν μαχαίριν έβγαλε απ' αργυρό φηκάρι,

του δίνει μια, του δίνει δυο, του παίρνει το κεφάλι.

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2020

ο τελευταίος άνθρωπος












- Στα μάτια κοίτα με. Η δύση κάνει τη δουλειά της· τη δική μας εμείς. Στα μάτια.

- Πίσω απ’ το φως ο ήλιος πέθανε. Η ζωή στη γη θα εξαφανιστεί χιλιάδες χρόνια μετά. Κάτι άλλο θα ήταν· σίγουρα. Κάτι που δεν λένε. Θυμάσαι τότε; Κάθε πρωί στη δουλειά. Να σταθείς όρθιος. Να ισορροπήσεις. Ν’ ανταποκριθείς σε καθήκοντα.

- Χρονικά προαναγγελθέντων θανάτων. Όλων.

- Έπρεπε ν’ αφομοιώνεις, να ενστερνίζεσαι, να ευχαριστιέσαι. Έπαιζες τον ρόλο, δεν τον ζούσες. Δεν αφομοίωνες, δεν ενστερνιζόσουν, δεν ευχαριστιόσουν τη ζωή· τη χρησιμοποιούσες. Περπατούσες δίπλα σε τοίχους καμωμένους από ανθρώπινους ιστούς. Αηδίαζες, έγραφες στίχους με αρουραίους και κάτουρα· ήταν της μόδας τότε. Η περούκα της πρωτοτυπίας σε στράβωνε. Χωνόσουν στη λύπη των αιώνων ασάλευτος. Έβριζες, κατέγραφαν τις λέξεις σου, μύγες σε παγωμένο γάλα. Γύρω σου λαχταρούσαν το άπειρο. Έλεγες ότι άπειρο θα πει απροσδιόριστο. Χλεύαζες τις επιστήμες. Λαχταρούσαν το άπειρο. Γιατί να προσδιορίσουμε κάτι; Όλο τέτοιες ερωτήσεις έκανες.

- Το άπειρο κινείται; Είναι ακίνητο;

- Τι είναι κίνηση; Τι δεν κινείται;

- Το σύμπαν είναι άπειρο. Το ξεχωρίζουν από τη λάσπη τα μεγέθη των συστατικών του.

- Η λάσπη ξεράθηκε. Αμέτρητα χιλιόμετρα.

- Ήμουν ξυπόλητος.

- Τα βράδυα κρύωνες. Έμαθες τελευταίος για τους αποικισμούς. Άρχισες να διαμαρτύρεσαι. Κατάγγελνες τον ξεριζωμό. Υποστήριξες ότι τα μικροστοιχεία της ατμόσφαιρας και του νερού στον Η3 είναι ουδέτερα ή επικίνδυνα. Ότι τα προγράμματα καλλιεργειών θ’ αποτύχουν, ότι…

- Δεν απέτυχαν;

- Είναι νωρίς ακόμα για να ξέρει κανείς.

- Πιο πολύ απ’ τη ζωή, στον Η3 μ’ ενοχλεί ο θάνατος. Η κατάψυξη του εγκεφάλου, η εξαΰλωση του σώματος…

- Προτιμάς τα σκουλήκια ή την αποτέφρωση;

- Θέλω να επιστρέψω στο χώμα. Να χαριστεί το σώμα μου στην υπόγεια ζωή, ν’ ανακυκλωθώ. Έπρεπε να μείνω πίσω.

- Έτσι σου είπαν. Εδώ είναι η εξορία σου. Ο ήλιος…

- … έσβησε.

- Έσβησε. Δεν ξέρεις πότε. Δεν σ’ ένοιαξε ποτέ. Μιλούσες για κοινότητες σε κουφές που χόρευαν εκστασιασμένες. Ό,τι είναι απτό μονάχα, έλεγες, ό,τι αισθανόμαστε, όχι ό,τι μετριέται. Ό,τι κινιόταν γερνούσε. Γελούσες με τον φόβο του θανάτου. Τώρα σε θάψανε στον αέρα της γης. Κι έφυγαν. Θυμάσαι το αστέρι;

- Πού χάθηκε;

- Πώς κάνεις τέτοιες ερωτήσεις; Για ν’ απαντηθούν χρειάζονται μετρήσεις.

- Δεν είπα ποτέ ότι δεν δέχομαι καμία μέτρηση. Είπα ότι δεν δέχομαι ότι όλα υπάρχουν εν τη μετρήσει τους και μόνον! Είπα και δεν ξείπα.

- Είπες τα δικά σου.

- Περνάνε οι γαλαξίες μύλοι χάρτινοι.

- Μην αρχίζεις.

- Το ρίγος μου τους διαπερνά.

- Ο χρόνος μου τελειώνει.

- Στον ουρανό βλασταίνουνε οι φύτρες του θανάτου.

- Είσαι αμετανόητος.

- Στον ουρανό. Στη μοναξιά εντός; Χωράει τόσο μαύρο;

- Στη μοναξιά σου χώρεσε όλος ο ουρανός. Κοίτα ψηλά. Δεν είναι στο πάτωμα.

- Η Γη, η μήτηρ, η αθάνατος, η αιωνία, εκουράσθη.

- Πράγματι…

- Ύστατη μέρα, ήλιος νεκρών.

- Τελειώνω.

- Τραγούδησέ μου για το αστέρι…

- Κοντολογίς…

- Παρηγόρα με απ’ τις ανυπαρξίες που αναπνέουν.

- … ξεμείναμε στη γης. Εσύ ξέμεινες. Είσαι ο τελευταίος άνθρωπος.

- Περιβάλλομαι από ερωτήσεις.

- Περιβάλλεις τις απαντήσεις. Τις πνίγεις.

- Είσαι εδώ, μπροστά μου. Θυμάμαι που είχες κρεμαστεί απ’ το ταβάνι και κυμάτιζες.

- Θυμάσαι όνειρα.

- Επιστρέφω αιώνια. Θυμάμαι τον δρόμο. Δεν είναι ουρανός η μοναξιά. Είναι πατρίδα. Οροπέδιο. Βωμός. Εκεί κρεμάστηκες και ζεις εδώ.

- Έχω ήδη φύγει. Μιλώ από την εφαρμογή. Η εικόνα, η φωνή μου σβήνουν. Έχεις εφοδιαστεί κονσέρβες και νερό. Και ξηρή τροφή.

- Λαχταράς το άπειρο. Παραδίνεσαι στην εντροπία. Σε νικά το πεπρωμένο.

- Είσαι τρελός.

- Η τρέλα είναι άδειο μπουκάλι. Πλαγιάζω στις στάχτες των άστρων.

- Λόγια δίχως νόημα. Δεν σου εξήγησα για την αύριο.

- Σβήνω.

- Μας απαρνήθηκε.

- Εσένα. Σβήνω.

- Πού χάθηκες;

- …

- Πού χάθηκες, αστέρι;









◍◎◍◎◍◎◍









Ο τελευταίος άνθρωπος
του Μπλανσό δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με το παρόν 
εκτός από μιαν αυτούσια φράση και τον τίτλο.

Και δεν είναι ο μόνος.













Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2019

και φως τ ανάστημά του



μπορούσες
να τραβήξεις από το μανίκι
γιγαντιαίους στίχους υπερπραγματικούς
που εκσπερματώνανε και ξαρματώνανε
τις φωλιασμένες στα ριζά
ιστοριούλες

όμως 
η κλίμαξ εκ σαρκός
ήτανε από πάντα εθνικόφρονη
καθόλα διαμαντένιος ο γαληνευτής 
ρωτούσε και ξαναρωτούσες
τόσο που εξελίχθηκε
σε σλόγκαν

:

ως πότε 
Πάλι κάργια
θα ζούμε με ρευστά
μηχανοποιημένα 
ειδύλλια

;

πόσος 
αλήθεια πέρασε καιρός
από τα τότε χρόνια χωρίς
συντέλεια να συντελεστεί ούτε
στου τσίλια το χαμένο 
πόρτο φόλι 

μας φάγανε
μας τρώνε ακόμα οι απορίες
για το άπλωμα παρεξαμπλόμ της θάλασσας 
που νοσταλγεί τη μήτρα των συννέφων
σε απέλπιδα χειμέρια
φουσκώματα

πόσος καιρός
καλέ μου γίγαντα
ώσπου στο τέλος να πεθάνεις
από φυράματ α πειλούμενος
από κακούς γειτόνους
έλλην λουόμενος
διαδικτύως

διότι
ας μην γελώμεθα
θα πρέπει ν α πειλείται 
ο πατριωτισμός· αλλέως
ξεθυμαίνει γιέα
ζμπιούμ φο
βού



./././././.



υπήρξες
κατά μίαν έννοιαν
μικρούτσικο κλωνάρι ακακίας
ίδιος αλλού ο θείος
πλάτων

υπήρξες
κατά έννοιαν άλλην
αθρωπινώς μεταλεγμένος
θορυβωδώς εθεθνικός
ματαίως γίγαντα
ποιητής


εξάλλου
είμεθα γιγάντων κόσμος
απαντάπασες 

αυτά







από μακριά
σιμώνει ωστόσο
το αγνώριμο τραγούδι
στους ουρανούς σκορπιέται
αργοτραμπαλιστό

:

ηχούν
φωνές από το χθες
στίχοι στροφές ορμούν ορδές
μαθές τεντώνουν τις χορδές
άκου τους φεύγουνε
πορδές




όμως
ο θάνας γίγαν
και τις κλανιές
τις καταργεί
αποστειρ
ωτικ
ώς

















αν δεν σ άρεσεν ετούτο
στα σίγουρα δεν θα σ αρέ

κι αυτό